MOWA BEZDŹWIĘCZNA

To zaburzenia w realizacji dźwięczności, które polegają na nie wymawianiu głosek dźwięcznych (wyjątek stanowią samogłoski oraz spółgłoski sonorne: r, l, m, n, li, j, m, ń), a także na zastępowaniu ich odpowiednimi głoskami bezdźwięcznymi lub myleniu obu szeregów.

Zaburzeniom dźwięczności (częściowym lub całkowitym) może ulegać 13 par opozycji fonologicznych: b – p, bi – pi, d – t, g – k, gi – ki, dz – c, dż – cz, dź – ć, w – f, wi – fi, z – s, ż – sz, ź – ś.

Przykład: arbuz – arpus, bitwa – pitwa, daj – taj, granica – kranica, gimnastyka – kimnsastyka, dzbanek – cpanek, dżdżownica – czczownica, towar – tofar, telewizja – telefisja, bagaże – pakasze, przedrzeźniać – przetsześniać, itd.

Wywoływanie głosek: f, w.

Nieprawidłowa wymowa głosek „f” i „w” może być następstwem słabej pracy mięśni warg, złej ruchomości szczęki i nieprawidłowego zgryzu. Dobrym ćwiczeniem przygotowawczym do wywołania tych głosek jest naprzemienne zagryzanie górnej i dolnej wargi.

Najczęściej głoski „f”, „w” uzyskuje się w wyniku demonstracji ich prawidłowej wymowy. Głoskę „f” można też wywołać poprzez przyciśnięcie palcem środka dolnej wargi do zębów w trakcie dmuchania, zaś głoskę „w” uzyskuje się analogicznie, tyle, że głoską wyjściową jest długie wymawianie głoski „u”.

Po wyjaśnieniu dziecku tej różnicy bardzo często wystarczy poprosić je, by spróbowało uruchomić więzadła głosowe w trakcie wymawiania głosek bezdźwięcznych (np. poprzez naśladowanie pojazdów: motor, traktor, urządzeń: pralka, mikser, wirówka).

Poniżej zamieszczone są ćwiczenia dzięki, którym utrwalicie sobie poprawną wymowę powyższych głosek.